Het is weer half november en dus is het: Equal Pay Day. De dag, dit jaar 14 november, markeert dat vrouwen tot het einde van het jaar ‘gratis’ werken, vergeleken met hun mannelijke collega’s. Een gelijkwaardig salaris is daarmee nog steeds een illusie voor veel vrouwen, ondanks alle ophef, debatten en bewustwordingscampagnes. Het voelt wrang. Het is 2024, hallo! Hoeveel generaties moeten dit nog meemaken?
De genadeloze cijfers
Sophie van Gool schreef er een vlijmscherp boek over: Waarom vrouwen minder verdienen en wat we eraan kunnen doen. Ze legt pijnlijk helder uit dat vrouwen nog altijd structureel minder betaald krijgen voor hetzelfde werk. Dat is niet alleen een kwestie van bedrijfscultuur, maar van diepgewortelde scheve verhoudingen in onze maatschappij.
Van Gool illustreert hoe zelfs (of misschien wel juist) in een land als Nederland vrouwen gemiddeld 14 procent minder verdienen dan mannen voor vergelijkbare banen. En ja, daarbij is rekening gehouden met de parttime-factoren. Reken dat maar eens uit voor je hele werkende bestaan: het is alsof er elk jaar een dikke anderhalve maand salaris wordt weggegooid. Bovendien, het zijn niet alleen de euro’s, het gaat ook om de impliciete boodschap: “Je bent minder waard.”
Mijn eigen ervaring in de rat race van de loonkloof
Voor iedereen die denkt dat het probleem vooral leeft in andere bedrijven of sectoren: denk maar opnieuw. Ik zeg het uit ervaring. Ik werkte bij een bedrijf dat diversiteit heel hoog in het vaandel had. ‘Hier is geen loonkloof’, dacht ik. Na keihard werken en dezelfde prestaties leveren als mijn mannelijke collega’s (of zelfs betere), ontdekte ik het wrange feit dat zij simpelweg meer betaald kregen. Transparantie werd mijn wapen. Ik wist nu hoe het zat en daar kon ik wat mee. Althans, dat dacht ik… want HR reageerde met: “Wat zit je ineens te zeuren, je krijgt toch een prima salaris?” Nou, nee dus. Niet gelijkwaardig. Dus niet prima.
De strijd voor gelijkwaardigheid die daarop volgt, is zwaar, kan ik je vertellen. Er zijn bewijsstukken nodig en je moet ook jezelf keer op keer bewijzen. Al had ik dat allang gedaan. Het gesprek aangaan, eisen stellen en niet wijken. Geloof me, dat is geen prettig proces. Het voelt alsof je constant moet uitleggen waarom je salaris overeen moet komen met wat anderen verdienen. Alsof je letterlijk je waarde moet bewijzen terwijl die allang glashelder op tafel ligt. En ze zetten me neer als een soort rupsje-nooit genoeg.
Durf afscheid te nemen van een ongelijkwaardig bedrijf
Soms moet je de moed hebben om te zeggen: tot hier en niet verder. En om te vertrekken bij een organisatie die jou niet op waarde schat. Niet makkelijk, want je hebt vast en zeker hard gewerkt omdat je van je baan hield. Maar een bedrijf dat jou structureel minder betaalt en niet bereid is dat te corrigeren, is jouw talent niet waard.
Beide situaties heb ik meegemaakt. Zowel een fraaie aanpassing van mijn salaris, als afscheid nemen van mijn rol. Het is een harde realiteit, maar er zijn bedrijven die gelijkwaardigheid niet kunnen of willen begrijpen. Die wel mooie praatjes houden over gelijke kansen en diversiteit, maar intussen stiekem aan salarisdiscriminatie doen. Ik kan je verzekeren: in die gevallen is afscheid nemen geen verlies voor jou, maar voor hen. Een gemiste kans om een waardevolle kracht binnen te houden die weet wat hard werken én rechtvaardigheid werkelijk betekent.
Waarom blijven we dit accepteren?
Het blijft bizar dat we anno 2024 nog steeds Equal Pay Day nodig hebben. Vrouwen moeten nog altijd extra scherp zijn op hun salaris en als er een kloof is, is het gesprek daarover in de regel nog altijd ongemakkelijk. Ik vraag mij af: waarom moet dit gevecht er zijn? Waarom moeten wij constant onderhandelen en onszelf bewijzen om hetzelfde te krijgen als onze mannelijke collega’s? Waarom geen volmondig excuus en directe correctie?
Equal Pay Day zou geen jaarlijkse reminder moeten zijn, maar iets wat we met razende vaart de wereld uit moeten helpen. Voor alle vrouwen die nu vastlopen of zichzelf onderschatten: durf je stem te laten horen, trek je grenzen en onthoud dat een bedrijf dat niet bereid is om jou gelijkwaardig te betalen, jouw tijd en talent niet waard is. En mannen, help met de transparantie, geef openheid over jouw salaris als je vrouwelijke collega daarom vraagt. Sta achter je collega als ze (her)onderhandelt. Dat is goud! Nog beter: neem zelf het initiatief, vraag vrouwen om je heen wat zij verdienen en als dat minder is, stel het aan de kaak.
Laat 2024 dan het laatste jaar zijn waarin vrouwen de laatste anderhalve maand gratis werken, terwijl mannen tot 31 december krijgen doorbetaald.
Nancy Kabalt heeft ruim twintig jaar ervaring in de energiesector en was onder andere algemeen directeur van netbeheerder Stedin. Inmiddels is ze als toezichthouder betrokken bij diverse energiebedrijven, zoals FastNed en Sympower. Ze is ook oprichter van consultancy- en interimbedrijf Windkracht5.
schrijf je in voor de nieuwsbrief
Wil jij iedere ochtend rond 7 uur het laatste nieuws over duurzaamheid ontvangen? Dat kan!
Schrijf je nu in
