Columnist Camilla Tominey haalde fel uit naar Boris Johnson. En dat in de Daily Telegraph, de conservatieve krant die hem doorgaans goed gezind is. De geweldige Britse correspondent van de Volkskrant Patrick van IJzendoorn, schreef in een analyse dat Johnson de Daily Telegraph ooit zelfs omschreef als ‘zijn daadwerkelijke baas.’ En uitgerekend in die krant noteerde columnist Tominey na zijn laatste ontsnapping: ‘The “greased piglet” wriggels free again, but this PM’s mutinous party still smells blood.’
Het glibberige biggetje kon dus weer vrij rond kronkelen, maar zijn opstandige partij rook nog steeds bloed. De columnist strooide nog meer zout in de wond door te spreken over ‘one of the worst ever confidence “victories” for a sitting prime minister.’ Op gemeentelijk niveau kent bijna iedereen een wethouder die liever een standbeeld voor zichzelf oprichtte dan zich strijdbaar toonde voor de publieke zaak. Nationaal zijn de gevolgen van zulke karakters nog desastreuzer, zoals Johnson laat zien. Rutte is van een andere orde, maar het steeds hardnekkiger rondzingende verhaal uit de boezem van zijn bekendenkring, dat onze premier hoe dan ook het record van langstzittende MP wil breken, komt toch akelig in de buurt van Johnsons houding. Vergelijk het eens met de instelling van een internationale topper als Nadal na zijn glorieuze triomf op Roland Garros. Hij liet de mogelijkheid open om nog langer te door te gaan. Niet om records te breken, of als de beste tennisser ter wereld de geschiedenis in te gaan, maar uit liefde voor de sport.
Zulke woorden zijn niet besteed aan ego- en machtsverslaafde types, maar de gevolgen zijn groot als je ze het roer in handen geeft. In de Volkskrant zet Van IJzendoorn die gevolgen op een rij. De gezondheidszorg kampt met extreme wachtlijsten. Na verwijzing door een huisarts moet je soms een jaar wachten voor je een specialist ziet. De kritiek is fel, de verantwoordelijke minister vergeleek de gezondheidszorg met een videowinkel in tijden van Netflix, maar het oplossingsvermogen van de regering is nog ver uit zicht. Een ‘coherente visie’ van de PM voor het Verenigd Koninkrijk na Brexit ontbreekt vooralsnog. En intussen vleit hij zich internationaal in zijn nieuwe rol als vredesapostel, met zijn onverbloemde steun aan Zelensky.
Die laatste activiteit spreekt hem waarschijnlijk het meest aan, in zijn zucht naar eeuwige roem. Groter dan Churchill en alom getypeerd worden als ‘echte overlever’, dat wil hij, maar juist dát zijn de leiders die ‘eerst en vooral’ naar zichzelf kijken. Om het VK een stabiele koers te laten varen en verdere oorlogsescalatie te voorkomen, zou het goed zijn als Johnson de eer aan zichzelf houdt en snel opstapt. Het zou ook de klimaatpolitiek in eigen land enorm helpen. Want ook in dat dossier toont hij zich een meester in woorden zonder daden. Mooie worden voorafgaand aan COP26 in Glasgow, liet hij een week later volgen door een verlaging van de heffing op korte binnenlandse vluchten. Het voordeel van een brekebeen als Johnson is dat zijn opvolger weet dat er een compleet nieuwe wind moet gaan waaien op ‘Number 10.’ Kanshebbers zijn volgens de Daily Mail Rishi Sunak (nu minister van Financiën) en buitenlandminister Liz Truss.
schrijf je in voor de nieuwsbrief
Wil jij iedere ochtend rond 7 uur het laatste nieuws over duurzaamheid ontvangen? Dat kan!
Schrijf je nu in
