Om de wereld echt in transitie te brengen en alle mooie internationale doelen tussen 2030 en 2050 te laten slagen, is samenwerking de sleutel. Hoe meer en hoe sneller er onvermoede coalities worden gesloten, hoe beter het is. Bedrijven, overheden, NGO’s en filantropen zullen de handen vlug ineen moeten slaan om de almaar luider klinkende roep om systeemverandering te voltrekken. Het is geen prioriteit meer elkaar te beconcurreren, maar om samen op weg te gaan naar nieuwe tijden.
De sympathieke oproep staat in schril contrast tot de realiteit van de oorlog in Oekraïne, die de Westerse wereld niet alleen ruw wakker schudde uit een droom van onkwetsbaarheid, maar ook een andere opgave op tafel legde. Hoe kun je afzien van concurrentie als de grote machtsblokken in de wereld zich juist op het eigen speelveld terugtrekken? De ontwikkelingsstrategie van de Chinese overheid, het Belt and Road Initiative, om de belangrijkste handelsroutes wereldwijd in eigen voordeel te kunnen benutten, liep ver vooruit op de rest van de wereld. Amerika, voorzichtig onder Obama, versneld onder Trump en van een uitroepteken voorzien door Biden met de Inflation Reduction Act, volgde al snel. En Europa kon, gedwongen door deze ontwikkelingen en op scherp gezet door de oorlog, niet achterblijven.
De Europese leider met de grootste ambities op dit vlak is Emmanuel Macron. De Vlaamse zakenkrant De Tijd schreef: ‘Frankrijk zet de turbo op zijn re-industrialisering om te voorkomen dat het de concurrentieslag met de Verenigde Staten en China verliest. Om dat te verwezenlijken lanceert Emmanuel Macron stimuli voor goederen van Europese makelij.’ In de jaren zeventig was de industriële sector goed voor bijna 25 procent van het BBP, nu ligt dat op 12 procent. Macron is vastbesloten een inhaalslag te bewerkstelligen. Investeerders kunnen rekenen op vereenvoudiging van bureaucratische procedures, producenten van warmtepompen, zonnepanelen, batterijen en halfgeleiders krijgen aanzienlijke belastingvoordelen. En wie een elektrische auto koopt, kan rekenen op een zogenaamde ecobonus, door Macron heel slim ‘Made in Europe’ genoemd. Want hij wil wel degelijk samenwerken, het is geen Franse ‘Alleingang’, maar wél met de juiste partners.
Voor de Financial Times schreef Macron een opiniestuk over het evenement ‘Choose France’, waar hij tweehonderd CEO’s ontmoette in het paleis van Versailles. Zijn inzet: ‘We are committed to building back French Industry and fostering our economic power.’ Ook in de FT laat Macron geen ruimte voor twijfel. Natuurlijk, hij sprak met Elon Musk, die hij een haf jaar geleden ook al in Amerika ontmoette om te spreken over elektrische auto’s en batterijen. En 'de strijd om het binnenhalen van de eerste Europese fabriek voor autobatterijen van het Taiwanese ProLogium’, heeft hij ook gewonnen, schreef NRC. Ook sprak hij maandag op het evenement met topmannen van Pfizer en Walt Disney. Maar, vertrouwt hij de FT toe, dat doet hij uiteindelijk ten behoeve van heel Europa: ‘However, this battle for re-industrialisation must obviously be fought on a European Scale, as well. Since becoming president of France in 2017, I have consistently argued for the idea of European sovereignty.’ En nu goed blijven opletten dat Frankrijk niet het China van Europa wordt, dan is de kans op een groene afloop in 2050 niet denkbeeldig, juist dankzij Macron.
schrijf je in voor de nieuwsbrief
Wil jij iedere ochtend rond 7 uur het laatste nieuws over duurzaamheid ontvangen? Dat kan!
Schrijf je nu in
