Als je aan Power Play denkt is Wopke Hoekstra niet de eerste naam die je te binnen schiet. De brave CDA politicus staat in de wekelijkse peilingen van Maurice de Hond op een schamele 5 zetels, Pieter Omtzigt schiet hem in zijn eentje met een factor vijf voorbij. En dan kreeg Hoekstra ook nog een zaak uit 2009 om zijn oren. Hij had een belang in een brievenbusfirma op de Britse Maagdeneilanden. Het ging niet om een heel groot bedrag en het was een andere tijd, maar het bood zijn tegenstrevers weer gelegenheid te gniffelen en zijn toch al zouteloze leiderschap weer eens onder de loep te nemen.
Toch is hij niet onbekend met het begrip Power Play. Dat was in de tijd waarin hij liet weten helemaal geen zin te hebben leider van het CDA te worden. Hij vond zichzelf meer een bestuurder. Het beviel hem prima als minister van Financiën. Zo goed zelfs dat hij onvermoede krachten in zich wist op te roepen en een groot land de les ging lezen. Hij blies Italië van het toneel, het verkwistende land dat niet moest rekenen op steun van het rijke Noorden. Die bal kreeg hij nu keihard teruggespeeld.
Actie van Wopke Hoekstra is gezagsondermijnend
Op NOS Nieuws zegt hoogleraar banking & finance Harald Benink dat je de actie van Hoekstra in 2009 weliswaar in zijn tijd moet plaatsen, en het strikt genomen legaal was wat hij deed, maar dat het wel degelijk gezagsondermijnend werkt. Ook op internationaal niveau: 'Als je als minister van Financiën met de Noord-Europese landen uit de eurozone Italië de maat wil nemen over de belastinginning daar, dan werkt het niet als je als mogelijk belastingontwijker te boek staat.
De Italiaanse pers gaf de 'ministro in Olanda' er deze week inderdaad genadeloos van langs. De reactie van Hoekstra na de onthullingen van het FD, Trouw en Investico dat hij zich 'niet gerealiseerd' had dat hij investeerder was in een belastingparadijs, getuigt ook niet van lerend vermogen, laat staan van nieuw leiderschap. Reden te meer voor Sigrid Kaag om in een nieuw kabinet de felbegeerde post van minister van Financiën te claimen, voor zichzelf, zoals mijn zeer betrouwbare bronnen melden.
Elon Musk is een brallerige patser
De echte Power Play (Tesla, Elon Musk, and the Bet of the Century) komt uit het gelijknamige boek van Wall Street Journal-journalist Tim Higgins over Elon Musk. Waar Daniël Craig zich in zijn laatste James Bond No Time to Die als een man met moderne trekjes presenteert, omringd door sterke vrouwen, blijft Musk de brallerige patser uit de jaren negentig, die er ondanks zijn larger-than-life imago in het boek niet als voorbeeld voor ons allen uit naar voren komt. Het boek is spannend, leest als een thriller van Harald Coben en het is verleidelijk uit een eindeloze rij anekdotes te citeren. Hij schreeuwt en tiert zich door het boek heen, verslindt topmanagers en topprofessionals als een hongerige Orang Oetan rauwe stukken vlees en is een grootgebruiker van het woord 'fucking.'
Zo'n baas wil niemand hebben. Zijn miezerige recensie op Twitter spreekt boekdelen: 'Higgins managed to make his book both false and boring.' Het is te hopen dat Musk nooit presidentiële ambities krijgt. Want naast een fascinerend ondernemersverhaal, leest het boek ook als het verhaal van een levend anachronisme. En een verhaal dat doet snakken naar feminien leiderschap.
schrijf je in voor de nieuwsbrief
Wil jij iedere ochtend rond 7 uur het laatste nieuws over duurzaamheid ontvangen? Dat kan!
Schrijf je nu in
