Natuurlijk was de inval in Irak in 2003 onder zijn bewind als minister van Buitenlandse een enorme smet op zijn blazoen, maar hij ging er later zelfkritisch mee om. Op ABC News gaf hij toe hoe pijnlijk het was en het voor altijd 'a blot on his record' zou zijn. Als generaal bouwde hij een enorme reputatie op als 'problemsolver', met een strategie waar hij weinig woorden voor nodig had. The New York Times citeerde hem uit een briefing aan reporters in het Pentagon, kort voor de Eerste Golfoorlog: 'First, we're going to cut it off and then we're going to kill it.' En zo geschiedde, net als eerder bij de invasie van Panama, toen dictator Noriega in een 'blitz' van een paar dagen werd afgezet.
Deze manier van werken en denken nam hij mee als minister van Buitenlandse Zaken. In een interview met The New York Times uit 2007 analyseerde hij zichzelf in de derde persoon: 'Powell is a problem-solver. He was taught as a soldier to solve problems. So he has views, but he's not an ideologue. He has passion, but he's not a fanatic. He's first and foremost a problem-solver.' Dat lukte niet in Irak in 2003, toen Powell tijdens een historische vergadering van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties in een speech van zeventig minuten alles uit de kast haalde om het publiek te overtuigen van de noodzaak van een inval in het Irak van Saddam Hussein. De dictator beschikte over massavernietigingswapens, wist hij met zekerheid: 'Saddam Hussein en zijn regime zullen niet stoppen, totdat iets hem stopt.'
Powell gaf steun aan Barack Obama
De speech 'was based on false intelligence (...) which became the source of lifelong regret.' Powell bezat de kracht en de wijsheid een paar jaar lang een low profile aan te houden. Met gevoel voor timing zocht hij daarna de publiciteit weer op. Als Republikein gaf hij twee weken voor het einde van diens campagne Barak Obama een forse steun in de rug door hem aan te wijzen als de beste nieuwe president van Amerika. Beter nog dan John McCain, vriend en partijgenoot van Powell. 'Obama is a transformational figure (...) it's time for a generational change.' Later, toen andere Republikeinen het niet durfden, haalde Powell stevig uit naar Donald Trump: 'Trump is a national disgrace and an international pariah.'
Met de tergend traag verlopende kabinetsformatie snak je naar een daadkrachtig iemand met een plan, iemand als Powell. Klimaat, energie en woningproblematiek schreeuwen om oplossingen, net als de onbetaalbaar wordende zorg, maar het enige wat politici nu al veel te lang doen is pijnlijke vragen vooruitschuiven. Met het schijnheilige beroep op zorgvuldigheid, die niet ten koste mag gaan van ferm aanpakken. Maar het valt juist op dat de daadkrachtige Powell niets moest hebben van tempo om het tempo maken. Je kon in zijn ogen pas een daadkrachtig leider zijn, als je ook in investeerde in de persoonlijke relatie, juist vanwege de zorgvuldigheid die ontstaat als je de ander leert kennen. De geschiedenis had een ander verloop kunnen hebben als de band tussen Powell en Dick Cheney beter was geweest. Cheney was minister van Defensie toen Powell generaal was en vice-president toen Powell op Buitenlandse Zaken zat. Zijn grote gemis tijdens die laatste periode: 'He and I had never, in nearly four years, spent a single purely social hour together.'
schrijf je in voor de nieuwsbrief
Wil jij iedere ochtend rond 7 uur het laatste nieuws over duurzaamheid ontvangen? Dat kan!
Schrijf je nu in
