1. Waak voor onderschatting
De drummer gaat in de regel door voor het lulletje van de band. Charlie Watts maakte juist faam als aristocraat achter het drumstel. De buitenwereld had dat snel in de gaten, de binnenwereld moest er hardhandig kennis mee maken. Een klassieke anekdote geeft meer inzicht. Of die op waarheid berust zullen we nooit weten, dus spreken we af dat hij waar is, schrijft Menno Pot in de Volkskrant.
Een dronken, gedrogeerde Mick Jagger belt midden jaren tachtig in het hotel van The Rolling Stones in Amsterdam naar Watts. 'Waar is mijn drummer?', bralt hij op arrogant dwingende toon. Charlie Watts scheert zich, trekt een elegant pak aan en stapt in trendy, glanzende schoenen. Hij loopt naar de kamer van Jagger, klopt aan en meteen nadat de verdwaasde zanger de deur opende stompt Watts hem vol op z'n gezicht: "Noem me nooit meer 'mijn drummer'. Jij bent mijn fucking zanger."
2. Maak sympathiek en respectvol gebruik van grote namen om je ware doel te bereiken
Charlie Watts hield oneindig veel meer van jazzclubs dan van de grote stadions waar The Stones in speelden. Volgens The Guardian was hij 'het kalme, briljante oog van de rock 'n' roll-storm van The Rolling Stones.' Een fijne eigenschap in gepolariseerde tijden. Hij hield niet krampachtig vast aan zijn eigen, favoriete stijl, maar paste zich perfect aan The Stones aan. Hij mengde zijn eigen discrete aanpak met die van de Stones, met een stevige backbeat. Hij vermeed elke vorm van decoratie. Dat bleek perfect voor The Stones toen het volume toenam en de locaties groter werden.
Maar het project waar hij werkelijk trots op was - door de Verenigde Staten toeren met een 32-koppige bigband, bestaande uit de crème de la crème van Londense jazzmuzikanten - financierde hij dankzij de nummer 1-hits van The Stones en de bekendheid van de sterren waar hij aan gelieerd was: Keith Richards en Mick Jagger.
De grote investeringsmaatschappij TPG doet een soortgelijk kunstje. TPG haalde volgens persbureau Bloomberg 5,4 miljard dollar voor een klimaatfonds op, het TPG Rise Climate-fonds. U2-voorman Bono werd gevraagd een telefoontje te plegen om Hank Paulson over te halen leiding te gaan geven aan het nieuwe fonds. Als voormalig minister van Financiën in Amerika en als oud-topman bij Goldman Sachs beschikt hij over veel connecties en een schat aan ervaring in de financiële wereld. Vanuit het oogpunt van een snelle energietransitie heeft hij als 75-jarige nog een voordeel, waar in mediaberichtgeving weinig aandacht aan wordt besteed. Hij zei tegen The New York Times: "Ik heb haast om het verschil te maken."
3. Ga liever stoïcijns dan flitsend te werk
De Volkskrant schrijft over de drumpartij van Watts in (I Can't Get No) Satisfaction. Bij een groot publiek staat die partij in de schaduw van de 'legendarische gitaarriff', maar het drumwerk is misschien wel bepalender voor de 'ritmische essentie' van The Stones. Hij zorgde voor 'coherentie en dwingende voortgang', daarbij geholpen door de belangrijke eigenschap wars van 'virtuoze aanstellerij' te zijn. Zijn gedegen ritmische bijdragen waren crucialer dan waanzinnige solo's ooit hadden kunnen zijn. Volgens de BBC was hij daarom 'bijna 60 jaar lang de subtiele, stoïcijnse hartslag van The Rolling Stones.' Het is hét recept voor de lange termijn.
schrijf je in voor de nieuwsbrief
Wil jij iedere ochtend rond 7 uur het laatste nieuws over duurzaamheid ontvangen? Dat kan!
Schrijf je nu in
