Dat meldt de Univeristy of Utah op haar website.
In het jaar 79 schreef de Romeinse schrijver Plinius de Oudere al dat betonnen bouwwerken in de Romeinse havens onder invloed van zeewater veranderden in “een stenen massa die elke dag sterker wordt”.
Hoewel later bleek dat de werken van Plinius veel fouten en fantasieën bevatten, vormen de vele stukken van Romeinse havens die nog overeind staan het bewijs dat er inderdaad iets bijzonders aan de hand is met het antieke beton.
[image]
De Amerikaanse onderzoekers hebben nu eindelijk ontdekt wat er zo bijzonder aan is. De Romeinen gebruikten voor het beton een cementmengsel van vulkanische as, ongebluste kalk en zeewater. Als toeslagmiddel dienden stukken vulkanisch gesteente.
Modern beton maakt ook gebruik van een cement en stenen of zand als toeslagmateriaal. Het grote verschil is echter de manier waarop deze materialen met elkaar verbindingen aangaan. In modern beton zijn het zand en de steenslag inert. Dat betekent dat deze geen reactie aangaan met het cement.
Duurzaam
In Romeins beton is dat juist wel het geval. Onder invloed van zeewater worden kristallen gevormd, tobermoriet genoemd, die het beton rotsachtige eigenschappen geven. Hoe langer het beton wordt blootgesteld, hoe dieper deze kristallen doordringen in het materiaal, en hoe sterker het beton wordt.
Volgens de onderzoekers kunnen moderne bouwers nog wat leren van de Romeinen. Niet alleen gaat het beton langer mee, maar het is ook nog eens duurzamer te produceren, doordat er geen energieslurpende cementovens nodig zijn.
Bron en beeld: University of Utah
schrijf je in voor de nieuwsbrief
Wil jij iedere ochtend rond 7 uur het laatste nieuws over duurzaamheid ontvangen? Dat kan!
Schrijf je nu in
