Donald Sadoway, professor materiaalkunde bij het Massachusetts Institute of Technology (MIT), ontdekte de methode min of meer bij toeval. In opdracht van NASA deed hij onderzoek naar het produceren van zuurstof op de maan. Sadoway vermoedde dat hij gemakkelijk zuurstof kon produceren door middel van elektrolyse van ijzeroxide.
Bij elektrolyse wordt een elektrische stroom gebruikt om stoffen te ontleden en chemische reacties te stimuleren. Om te testen of elektrolyse van ijzer oxide inderdaad geschikt zou zijn voor zuurstofproductie op de maan gebruikte Sadoway aarde uit een meteoorkrater in Arizona. Deze aarde bevat veel ijzeroxide door de meteoorinslag van duizenden jaren geleden, en lijkt daarmee op aarde die ook op de maan voorkomt.
Beter en goedkoper
Uit de test bleek dat de methode inderdaad zuurstof opleverde, en daarnaast een interessant bijproduct had: staal. Het geproduceerde staal is volgens de onderzoekers van MIT van hogere kwaliteit dan conventioneel staal. Daarnaast zou de productie, als die eenmaal is opgeschaald, goedkoper zijn dan huidige productiemethoden. Het meest indrukwekkende aspect van deze manier van staalproductie is dat er geen CO2 bij vrijkomt. Momenteel komt er bij de productie van één ton staal bijna twee ton CO2 vrij.
Oorspronkelijk gebruikte Sadoway het zeldzame metaal iridium voor de elektrolyse. Voor kleinschalige zuurstofproductie op de maan is het gebruik hiervan nog wel mogelijk, maar voor grootschalige staalproductie op aarde is iridium te duur en te zeldzaam. Dat probleem heeft MIT nu ook opgelost: na verder onderzoek vonden de onderzoekers een goedkope metaallegering die iridium kan vervangen en op grotere schaal kan worden ingezet.
Bron: Environmentalleader
Foto: Cello Calcagno via fotocommunity
schrijf je in voor de nieuwsbrief
Wil jij iedere ochtend rond 7 uur het laatste nieuws over duurzaamheid ontvangen? Dat kan!
Schrijf je nu in
