Proef! Plantaardige poederfrikandellen

De Duitse start-up Greenforce bestormde in januari met veel bombarie de Nederlandse markt. Het produceert poeder waar je met een scheut water plantaardige viskoekjes, gehaktballen of haverdrink van maakt. Dat is volgens de bedenkers beter voor het milieu omdat het lang houdbaar is (geen verspilling!) en niet gekoeld bewaard hoeft te worden.

Dat leek mij wel wat, aangezien ik best een avontuurlijke eter ben en al erg gewend aan de smaken van vleesvervangers. Zo lang ik mij kan herinneren drinken we thuis sojamelk in de koffie – dat vond mijn moeder lekkerder – en ik probeer graag nieuwe producten uit. Sommige producten zijn blijvers (de vega filet americain van Smaeck) en anderen halen de ballotage niet (rode biet-cashewnotenspread).

Toen ik las over de nieuwe frikandellen in poedervorm van Greenforce, was mijn interesse gewekt. Ik ben dol op een frikandel speciaal met een dikke klodder mayo, curry en ui. Maar hoe is het om je eigen frikandel van poeder te maken, en niet geheel onbelangrijk: hoe smaakt het?

Er komen geuren vrij die ik niet had verwacht

Dus ging ik aan de slag in de testkeuken van Change Inc. Ik scheurde het zakje frikandellenpoeder open en deed het in een kom. Het poeder doet denken aan de inhoud van een kop Cup-a-Soup. En zo ruikt het ook: naar bouillon. Dan moet er ijskoud water bij en moet ik het geheel mixen. Opeens komen er geuren vrij die ik niet had verwacht. Iedereen op de redactie schreeuwt moord en brand: “GATVERDAMME WAT IS DAT?”, klinkt het. Een ander roept dat hij poep ruikt.

Dat kan ik beamen. Koeienmest, daar ruikt het naar. Een penetrante, dierlijke geur. Moedig ga ik met mijn garde in de weer. Ik mix in de hoop dat de geur verdwijnt, maar niets is minder waar. Het gekke is dat als je dichtbij ruikt, het nog wel oké is, een beetje kruidig. Maar verder van het mengsel verwijderd is de geur niet te hárden. Snel dek ik de kom af met folie en zet ik het in de ijskast – daar moet het een half uur rusten.

Citrusvezels en erwteneiwit

In de tussentijd bedenk ik waar die beestachtige geur vandaan kan komen. Het frikandellenpoeder bestaat voornamelijk uit zonnebloempitten, een vulmiddel, citrusvezels, erwteneiwit en karamelpoeder – dat laatste is waarschijnlijk om het die zoetige smaak van een frikandel te geven. Voordeel is dat er geen soja en lactose inzitten, en het is ook nog eens glutenvrij. Iedereen met coeliakie kan dus aan deze poederfrikandellen. Maar of ze dat willen is de vraag.

Een half uur later moet ik iets doen waar ik erg tegenop zie. Namelijk de mix met vochtige handen rollen tot het op een frikandel lijkt. Het geheel is plakkerig en doet denken aan ontbijtkoek met water dat je vroeger als grap in een surprise deed. De gerolde frikandellen bak ik vervolgens in een klein beetje zonnebloemolie. Na 15 minuten zijn de 'dellen' krokant gebakken en warm van binnen. Tijd om te proeven.

De geur en smaak...

Het geheel ziet er onsmakelijk uit, maar een echte frikandel is ook niet bepaald beeldschoon, dus dat zie ik door de vingers. De smaak is een beetje vlak. Er mist zout. Ze zijn ook melig en een stuk minder lekker dan het echte werk. Het bereiden van dit 'bruine fruit' helpt daar ook niet in mee: die dierlijke geur is niet meer aanwezig nu ze gebakken zijn, maar toch blijf ik het ruiken. Het zit helaas in mijn geheugen gegrift.

Conclusie

Eet je de poederfrikandellen met een flinke klodder mayo en curry dan is het prima te doen. Maar je moet wel erg donkergroen (lees: spartaans) zijn, wil je deze frikandellen vaker maken. Voor mij blijft het bij één keer en nooit weer.

Cijfer: een 3.

Lees ook het oordeel van hoofdredacteur Debby Nobel over de vegan oesterzwam-carpaccio van Fortuna en GRO