We moeten de rol van wilde dieren niet over het hoofd zien als we het klimaat willen verbeteren met natuurlijke klimaatoplossingen. Volgens nieuw onderzoek, uitgevoerd door vijftien wetenschappers uit acht landen, zijn wilde dieren cruciaal voor het beheersen van de koolstofcyclus op het land en in het water. De effecten van foerageren, vertrappen, graven, zaadverspreiding en aanpassingen in het landschap door dieren, zijn een belangrijk element in het behoud en de ontwikkeling van landschappen.
Grote bijdrage aan natuurontwikkeling
Om CO2 terug te dringen, en zo de opwarming van de aarde tegen te gaan, worden diverse oplossingen ingezet. Een daarvan is de bescherming en ontwikkeling van planten, bodems en sedimenten, die CO2 kunnen afvangen en opslaan. Deze methode heeft als bijkomend voordeel dat habitats en landschappen worden beschermd, wat de biodiversiteit van diersoorten ten goede komt.
Maar je kunt het ook omdraaien. De dynamiek van koolstofopname en -opslag is afhankelijk van de aanwezigheid van die diersoorten. Wat vaak over het hoofd wordt gezien, is dat die dieren een grote bijdrage leveren aan de ontwikkeling van de natuur. Daarmee kunnen zij dus een grote rol spelen in het terugdringen van CO2 in de atmosfeer.
Rewilding
“Wilde diersoorten zijn door hun interactie met de omgeving de ontbrekende schakel tussen biodiversiteit en klimaat”, aldus Oswald Schmitz, professor bevolkingsecologie aan van de Amerikaanse Yale School of the Environment en hoofdauteur van de studie. “Daarom is rewilding een van de beste natuurlijke klimaatoplossingen.” Rewilding is een vorm van natuurherstel, waarbij natuurbeheer door de mens wordt verminderd. Denk aan het laten overstromen van land, predatie en begrazing. Doordat de mens de natuur meer ruimte geeft voor natuurlijke processen, kan die vrijer zijn gang gaan. De rol die dieren hierin spelen, versterkt de natuur. Bijvoorbeeld doordat zij zaden verspreiden of grond geschikt maken voor begroeiing.
Veel CO2-opslag mogelijk
Het proces waarbij wilde dieren worden ingezet om de koolstofafvang en -opslag te verbeteren heet ACC: Animating the Carbon Cycle. Om volledig te profiteren van ACC is het van belang diersoorten te beschermen en te herstellen tot voldoende aantallen. De populaties moeten groot genoeg zijn om hun ecologische functie te kunnen vervullen. De wetenschappers onderzochten negen diersoorten: zeevissen, walvissen, haaien, grijze wolven, gnoes, zeeotters, muskusossen, Afrikaanse bosolifanten en Amerikaanse bizons. Ze ontdekten dat het beschermen of herstellen van de populaties van deze dieren gezamenlijk de opslag van 6,41 miljard ton CO2 per jaar mogelijk zou kunnen maken.
Zet in op behoud en herstel
De focus van het onderzoek lag op grotere dieren, omdat hun invloed op het ecosysteem het duidelijkst te zien is. Bovendien zijn deze dieren gevoeliger voor menselijke tussenkomst en voor verlies en verandering van leefgebied. In de afgelopen vijftig jaar zijn de populaties wilde dieren wereldwijd met bijna 70 procent afgenomen. De onderzoekers ontdekten dat het uitsterven van diersoorten hun ecosystemen kunnen doen veranderen van ‘koolstofputten’, die CO2 opnemen, in bronnen van CO2-uitstoot. Ze adviseren daarom de huidige inspanningen voor het herstel van dierenpopulaties te versterken. Ook raden ze aan wetgeving, beleid en financiering in te voeren om het behoud van dieren waarvan het aantal door menselijk ingrijpen is verminderd, te ondersteunen.
Lees ook:
schrijf je in voor de nieuwsbrief
Wil jij iedere ochtend rond 7 uur het laatste nieuws over duurzaamheid ontvangen? Dat kan!
Schrijf je nu in
