De supergrid verbindt de landen China, Rusland, Mongolië, Japan en Noord- en Zuid-Korea. Volgens het onderzoek is het mogelijk om elektriciteit genereerd uit zon, wind en waterkracht tegen 5 dollarcent per kilowattuur aan te bieden; vergelijkbaar met de kosten van elektriciteit uit steenkool nu.
Het idee voor een supernetwerk in deze regio speelt al langer. Met name Zuid-Korea en Japan zijn door de afwezigheid van natuurlijke bronnen sterk afhankelijk van kernenergie of de import van fossiele brandstoffen uit het Midden-Oosten. Betaalbare en hernieuwbare energie biedt een duurzame oplossing voor de groeiende vraag naar elektriciteit in deze landen.
Lees ook: Elektrificatie industrie moet nu beginnen om in 2030 impact te hebben
Kabels in Noordoost-Azië
In 2018 deed het Zuid-Koreaanse staatsnutsbedrijf al een schatting naar de kosten van de kabelinfrastructuur, welke neerkwamen op zesenhalf tot zevenenhalf miljard dollar. De hoofdinterconnector – de 370 kilometer lange kabel die de energie-uitwisseling tussen China en Zuid-Korea mogelijk maakt – zou tweeënhalf miljard dollar kosten. Nog eens duizend kilometer kabel (kostenplaatje: twee miljard) is nodig voor de verbinding tussen het Russische Vladivostok en Noord-Korea. Minimaal twee miljard is nodig om Japan en Zuid Korea aan elkaar te verbinden.
Politieke onzekerheid
Een bezwaar tegen een supernetwerk in dit gebied zijn de geologische spanningen tussen de verschillende landen. Zo steggelen China, Japan en Rusland over het grondgebied van een aantal eilanden. Ook speelt mee dat Japan en Zuid-Korea bondgenoten van de VS zijn, waardoor de rol van China als nieuwe hofleverancier van energie gevoelig ligt.
Lees ook: Het grootste windpark ter wereld komt in Korea
Duurzaam waterstofnetwerk in Europa
Het idee voor een supranationaal elektriciteitsnet is niet nieuw. In Europa is een samenwerkingsverband van bedrijven al sinds 2009 bezig met de ontwikkeling van hernieuwbare energie in Noord-Afrika en het Midden-Oosten (MENA landen) en de verbinding met Europa. “En deze ontwikkelingen zijn nog volop gaande”, vertelt Paul van Son, directeur van het samenwerkingsverband Dii Desert Energy aan de telefoon. “Maar de noodzaak van een intercontinentaal supergrid is hier minder, doordat we in Europa al een goede elektriciteitsinfrastructuur hebben.”
“Maar zo’n infrastructuur wordt wel relevant als het gaat om een netwerk van energiedragers, zoals waterstof en ammonia, zeker nu zon- en windenergie qua prijs concurreert met fossiele brandstoffen”, gaat Van Son verder. “Daarvoor kunnen de bestaande gaspijpleidingen (bijvoorbeeld tussen Algerije en Spanje en Italië) voor gebruikt worden.” Voordat het zover is, is het volgens Van Son wel belangrijk om eerst een uitstootvrije energiemarkt op te bouwen in de MENA landen. “Als dit lukt, kan dit gebied een ‘powerhouse’ van groene energie worden.”
Meer weten over waterstof als energiedrager? Miljarden nodig voor inzet waterstof in energietransitie
schrijf je in voor de nieuwsbrief
Wil jij iedere ochtend rond 7 uur het laatste nieuws over duurzaamheid ontvangen? Dat kan!
Schrijf je nu in
