Katinka Abbenbroek is sinds 2018 directeur bij Stichting Springtij, dat jaarlijks een driedaags congres op Terschelling organiseert waar duurzaamheid en verbinding centraal staan. Daarvoor werkte zij onder andere bij het Wereldnatuurfonds als director One Planet Thinking en in verschillende functies bij Unilever en Cargill. Abbenbroek studeerde Biologie aan de Universiteit van Utrecht.
Visie
“Als je een festival over duurzaamheid organiseert, en in ons geval noemen we het een forum omdat het tussen een festival en congres in zit, dan moet je ook gelijk het goede voorbeeld geven. In alles. Dat vinden wij belangrijk, maar dat is nog niet zo logisch. Bijvoorbeeld bij de Klimaattop. Heb je dat gelezen? De organisator had in zo’n zeven maanden dertig landen bezocht: per vliegtuig. Dat is wel heel extreem. Daar geloof ik niet in. Dat is niet congruent.
Alle soorten festivals en evenementen kunnen duurzamer. Het niet organiseren is natuurlijk altijd duurzamer, maar zo gaan we niet leven. Je kunt duurzame stroom inkopen, biodiesel gebruiken en als de infrastructuur er is overstappen op windstroom. En je kunt bijvoorbeeld invloed hebben via de food trucks. Als je alleen vlees en barbecue aanbiedt, dan nemen vooral jonge mensen dat voorbeeld mee naar huis.
Als je interesse hebt in duurzaamheid dan is het makkelijk te doen, maar het is wel lastig om de kosten neutraal te houden. Diesel, vlees en een grote afvalberg zijn goedkoper, maar ik geloof er ook in dat de sfeer positief verandert als een festival duurzamer is. Het is een stukje aandacht. Dat merk je, dan is het gelijk een mooier festival.”
Leiderschap
“Het leiderschap wat nu nodig is, draait minder om het ego en de macht. Of de aap op de apenrots. Het is veel meer het met elkaar doen en luisteren. Zoals wij dat noemen: deep democracy. Niet alleen degene die het hardste gilt, maar iedere stem is belangrijk. Vervolgens is het belangrijk om vanuit visie heldere beslissingen te nemen, want het kan ook chaos worden. Daarom moet er wel een leider zijn die de keuzes maakt. Ik ben eerlijk gezegd niet zo van een team zonder leider, maar dat betekent niet dat je als leider niet naar iedereen luistert en iedereen betrekt. Vaak zie je dat terug in vrouwelijk leiderschap.
Die vorm van leiderschap draait erom iedereen te betrekken: degenen die de stoelen neerzetten, degenen die koken, maar ook de professoren die spreken waardoor je veel inclusiever bent. Dat is ook een van onze grote wensen. Elk jaar komen we een stapje dichterbij. Eerst meer vrouwen, toen meer jongeren en nu meer mensen met een bi-culturele achtergrond. Duurzaamheid is ecologisch, maar ook sociaal.
“Ik geef het op. Er wil gewoon niemand met een bi-culturele achtergrond komen”, zei ik eens tegen Maria van der Heijden van MVO Nederland. Waarop zij zei: “Als jij er niet voor opkomt, wie dan wel?” Ik vind het heel belangrijk om als leider de lat steeds weer hoger te leggen.”
Impact
“Wij willen het goede voorbeeld geven. Bijvoorbeeld over voeding. Dat doen we vegetarisch en heel veel lokaal. Dit jaar hebben we meer aandacht voor zilte teelt. Dat is belangrijk voor de voedseldiscussie. Er is een zilte tuin op Terschelling. Daar organiseren we een excursie naar toe, maar daar eten we ook van. Vroeger hadden we sprekers uit het buitenland die dan kwamen binnenvliegen. Dat proberen we nu echt minimaal te houden.
Ik geloof in het ‘mixed classes’-principe. Naar Springtij komt de Groene Vloot varen, dat zijn de young professionals. Veelal HBO- en WO-geschoolden die net een paar jaar bij een energiebedrijf of waterbedrijf werken. Dit jaar komen er 25 MBO-studenten naar Springtij zeilen, “Sail for the Future”, die ook weer vanuit een ander perspectief het forum verrijken.
Vorig jaar organiseerden we het evenement in coronatijd. Dat ging goed. We werden door het RIVM uitgeroepen tot een corona-proof evenement, omdat we geen geregistreerde besmettingen hadden. We gingen terug naar de basis: veel buiten en open tenten voor frisse lucht. Dat willen we nu weer doen: het eiland als basis gebruiken. en daar niet te veel aan toevoegen. Met uitzondering van kunst. Bijvoorbeeld een houten tribune uitkijkend op het bos waarbij het bos het podium is. Fotograaf Kadir van Lohuizen, bekend van zijn boek over zeespiegelstijging, komt ook. En Typhoon, die natuurlijk heel mooi kan zingen, maar zich ook inzet voor inclusie.”
