In mei ging ik met de boot naar Vlieland. Voor 50 cent extra voer ik klimaatneutraal. Lekker goedkoop! Rederij Doeksen doneert het geld vanaf 2021 aan een klimaatfonds dat het geld vervolgens investeert in lokale CO2-verlagende projecten op Terschelling en Vlieland. Het schip vaart op LNG (Liquefied Natural Gas) waardoor mijn overtocht minder fijnstof, zwavel- en stikstofdioxide oplevert dan een tocht met een dieselboot. Maar de twijfel blijft. Koop ik met die 50 cent niet vooral mijn eigen schuldgevoel af?
Vliegtuigmaatschappij laten compenseren
Door de coronapandemie heb ik de afgelopen jaren niet veel gevlogen, maar in 2018 was dat wel anders. Dat jaar vloog ik vier keer: korte en lange vakanties en een congres. Om te bepalen hoe ik mijn CO2 het beste kan compenseren struinde ik het internet af. Veel vliegtuigmaatschappijen bieden voor een paar euro compensatie aan. Dit idee schiet ik direct af. Ik vind het bedrag te laag, dat voelt niet goed. Maar het is ook een principekwestie: ik vind dat ze gewoon álle tickets duurder moeten maken en belasting moeten betalen over hun kerosine.
Bomen planten of fornuizen sponsoren
Compenseren door bomen te planten of het investeren in fornuizen voor arme mensen in India, zodat zij niet meer op open vuur hoeven te koken. Is dat een goede optie? Bomen planten kan bijvoorbeeld via Trees for All. Schonere fornuizen in landen als India en Ethiopië kan ik sponsoren met hulp van Fair Climate Fund. En Flygreen biedt een combinatie van vliegtickets en CO2-compensatie via bomen of fornuizen. Dát is pas gemakkelijk voor vliegers met een schuldgevoel.
Een artikel in De Volkskrant weerhoudt me er echter van voor een compensatieprojecten te kiezen: aantonen hoeveel één compensatie-euro bijdraagt is zo goed als onmogelijk. De krant schrijft dat de Europese Commissie het Duitse Öko-Instituut meer dan 5.500 compensatieprojecten liet onderzoeken. De uitkomst? In slechts 2 procent van de gevallen is het waarschijnlijk dat projecten hun invloed goed inschatten. Het effect van mijn compensatie-euro’s is dus hoogst onzeker. Wat blijft er dan over om van mijn schuldgevoel af te komen?
Europese emissierechten opkopen
Toerisme-onderzoeker Paul Peeters van NHTV Breda biedt mij de laatste strohalm: het opkopen en vernietigen van Europese emissierechten. Dit kan de prijs van de emissierechten opdrijven, waardoor het duurder wordt om CO2 uit te stoten met als effect dat bedrijven hun uitstoot gaan verminderen. Om emissierechten te vernietigen is Carbonkiller de place to be. Op Carbonkiller moet ik mijn hele leven door de CO2-scan halen. Ze willen weten hoeveel vlees ik eet, hoe ik mijn huis verwarm en of ik een auto heb. Dat gaat mij te ver: ik wil alleen mijn vluchten compenseren. Terug naar Flygreen dan maar voor de berekening.
Conclusie: met mijn vier vliegreizen bracht ik in 2018 4,18 ton CO2 in de lucht. Voor diezelfde uitstoot kan ik ruim vier jaar lang met een gezin wekelijks steak eten, twee jaar lang een benzineauto rijden of 5.600 wasjes draaien. Maar ik eet amper vlees, heb geen geen auto en wassen... O ja, dat doe ik wel. Maar de vergelijking doet zijn werk: 4,18 ton CO2 is véél. Toch snel terug naar Carbonkiller om die schuld af te kopen: 69,20 euro reken ik af. Daarmee vernietig ik 4 ton aan CO2-missierechten. Ha!
De beste oplossing?
Ik kan het niet helpen dat ik weer begin te peinzen. Wat als het emissierechtensysteem zijn werk zou doen en er niet te veel certificaten in omloop zijn? Wat als overheden kerosine zouden belasten? En wat als er een goede CO2-prijs zou zijn? Misschien verwacht ik te veel van de overheid. Aan de andere kant is er hoop. Want de Europese Commissie gaat het emissierechtenhandelssysteem veranderen en ze broeden op een kerosinetaks. Afwachten dus. Ik ga ondertussen met de trein op vakantie. Dat is toch de makkelijkste klimaatoplossing: gewoon niet vliegen.
schrijf je in voor de nieuwsbrief
Wil jij iedere ochtend rond 7 uur het laatste nieuws over duurzaamheid ontvangen? Dat kan!
Schrijf je nu in